Zeynep Almış Londra, tozlu sokaklarının arasından bir el uzattı bana. Noktayı koyduktan sonra yağmur yağmaya başladı gerçi, Bu nedenle pek emin de olamadım, uzatmış mıydı?

Yüksek bir bina kapısının eşiğinde onu öptüm,

Defalarca, kendimi durduramadım.

Sonra içeri girip anneme sarıldım, ‘anne, ben âşık oldum,’ dedim, ‘çocuksun sen daha,’ dedi bana. O zamanlar anlamamıştım.

Bana uzatılan bir eli tuttum,

Evet uzatılmıştı – tıpkı bu şiir gibi ve evet, banaydı, tutmamı ister bakışları.

Sonra yağmur yağdı ve ben büyüdüm. Seni öptüğüm için pişman değilim, kendi kendimi bu şehirde,

senin aşkınla büyüttüm. ‘Anne, ben âşık oldum,’ demiştim, yıllar ve yıllar önceydi.